K u n s t s t o l s e l s i n d e t i j d.
Grote kunst, catalogus met mooie beelden. Ik heb daar respect voor. Het is een tijdsbeeld. In de catalogus zijn het niet de kunstwerken, maar de afbeeldingen daarvan, de verzameling, de standbeelden die ik weer in beweging wil brengen en veranderen
Ik wil het weer levend maken voor mij, niet als bezoeker naar kijken en bewonderend naar het Beeld kijken. Weer IN het kunstwerk gaan, met mijn hele doen en laten , hart, verbinden. En daartoe uitnodigen. De kijker opnieuw laten kijken
Ik wil Iets toevoegen, dagelijkse routine aan iets dat ‘ bijzonder’ is geworden, weer ontkrachten, anders/dagelijkser maken. De catalogus is toppunt van gestoldheid, een bij elkaar gebrachtte bijzonderheid.
Misschien ben ik wel op zoek naar het leven dat er in zat. Ik kijk met een andere/ nieuwe blik naar de beelden. Op zoek naar het dagelijkse; de kunstenaar die ook gewoon aan het werk was, Iets maakt wat uit hem/haar voortkomt . Zijn /haar ervaring zet zich om in beeld, daarna zit het weer vast. Niet als bezoeker of bewonderaar.
Levinas: “ een beeld van de werkelijkheid, een schaduw van de werkelijkheid, waarin dit beeld tot onbeweeglijkheid verstart; kunst is een gestolde schaduw van de werkelijkheid, een eeuwig opgeschorte toekomst”
overwegingen
Waar is het mij werkelijk om te doen?
Afbeeldingen van bestaande werken die ik bewerkt heb (van hun voetstuk heb gehaald. ) Er gebeurt iets anders, Daarmee wordt het werk (weer) toegankelijker en hoop ik dat de kijker opnieuw gaat zien. Verfrissing. Je ziet het oorspronkelijke werk nog, maar het wordt toch anders.Is het een aanwijzing hoe je nog meer naar kunst kunt kijken? Een aanwijzing om naar het oorspronkelijke beeld te kijken? Van toeschouwer deelnemer worden
De ‘nieuwe’ catalogus geeft uitdrukking aan het idee, maar is daarmee ook weer een gestold verhaal. Wat een paradox.